Οταν η Αφροδίτη αντάμωσε τόν Δία...

Εχει κλείσει κιόλας χρόνος από τή τελευταία τους συνάντηση...









Δίας καί Αφροδίτη ...


Δύο αστέρια, δύο θεότητες λάμψανε στό ίδιο στερέωμα γιά λίγο.Εκείνος τίς είπε νά γίνουνε φίλοι καί εκείνη τού είπε όλα της τά μυστικά... καί χωρίσανε ξανά...


θά ανταμώσουνε σέ χρόνια είκοσιεπτά....












Ενας χρόνος 'εφυγε καί θαρείς τα γέλια καί τά τραγούδια τους αιωρούνται στό στερέωμα...
Μέ πόση τρυφερότητα τής είχε χαίδέψει τά μαλιά ,πόσο απαλά σκούπισε τά δακριά της πόσο γλυκά τής κράτησε τό χέρι...Τί όμορφα τήν κανάκεψε τήν ηρέμησε τήνπαρηγόρησε καί αυτή μετά του τραγουδουσε...






Εκείνη τόν έχει κί ολας αποτυπώσει μέσα της σάν δεύτερο εαυτό πού κάθε μέρα έστω καί νοερά έχει κάτι νά τού πεί...





Εκείνος τήν έχει ξεχάσει....












Μόνο τό άφθαρτο κάλος της θά τού θυμήσει ότι υπήρξε ...Οταν τήν αντικρύσει απέναντι του
καί δέν θα θυμάται τί είχαν πεί...καί δέν θά ξέρει τί νά απαντήσει...
Η γυναίκα εως τότε θά έχει εξαγνιστεί,δέν θά έχει μυστικά ούτε ερωτηματικά ουτε θά περιμένει απαντήσεις.Φωτιά καί αέρας θά είναι.Ερωτας πλανεμένος καί εξομολογημένος στήν ατμόσφαιρα ,πού εκείνος μάταια θά προσπαθεί νά διαφεντέψει...

καί όταν τό φώς της τόν κάνει νά χαμηλώσει τά μάτια ,σηκώνοντας τα θά τήν δεί νά τόν χαιρετά από τήν απέναντι όχθη...