Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Ατέλειωτες Ανάσες



πέρασα ...μέσα απο αυτά τα χρόνια πέρασα ...τα διεσχισα ...και ανακάλυψα ονοματα και ομορφιές απο παλιες ανάσες και ψυχές..που έφυγαν....Ερωτες ανεκλπηρωτοι... υποταγές... και μια ζωή  προσμονές...
Προσμονές ...Προσμονές...Προσμονές...και όταν ήρθε η ώρα ....είχανε   χάσει τα λόγια και οι στιγμές τους  φανηκαν βαρετές...Δεν θέλησαν δεν θέλησαν δεν θέλησαν να τους έχω,,, .κι έγώ ....ηθελα μόνο να τους προσμένω...και ας μη ερχώτανε ....ποτέ......Ενα δέντρο άνθισε και είναι στην ψυχήμου οι ρίζες του σπαρμένες.. μαζί με αλυσίδες...κρίκοι απο γενιές πεθαμένες...και όμως εζησα...

2 σχόλια:

Λυγερή Βασιλείου είπε...

H νοσταλγία δεν είναι πάντα γλυκιά όπως την καλοπιάνουμε για να μη μας πονάει. Κυρίως όταν είναι φορτωμένη με το βάρος της απώλειας, της ασήκωτης.

Υπέροχο δέσιμο εικόνων και λόγων

elis.pandora. είπε...

λυγερη
ευχαριστώ πολύ
μου εδωσες ανάσα
για να συνεχίσω
Καλό μήνα !!!